Katolika liturgio

Laŭ la Katolika Eklezio, la Katolika liturgio estas la ripetado de la sacerdota “ofico” de Kristo pere de ritoj kiuj montras kaj fondas la Eklezion mem. La rilato inter rito kaj liturgio ne estas do rilato de identeco, male, la liturgio esprimiĝas pere de la rito. Unu el la plej komunaj eraroj konsistas ĝuste en “pensi la liturgion unike kiel publika kulto de la Eklezio, ago nome kiu reduktiĝas al esprimo de de institucia realo kaj fondita sur kultaj normoj (difinitaj rublikoj). La koncepto de liturgio en Katolikismo estas tre ampleksa kaj malfacilas doni al ĝi koncizan difinon kaj elĉerpan samtempe. Fakte, la Dua Vatikana Koncilio, defininte la rolon de la liturgio "precipe la kulto al dia Majsteco" kaj "la kulmino al kiu strebas la ago de la Eklezio kaj, samtempe, la fonto el kiu devenas tuta ĝia energio" (Sacrosanctum Concilium 10, 33), ĝin enirigas enen de la spiritualeco de la Eklezio, fonto kaj kulmino de kredo mem kaj de la teologio. Krome, se oni atentiĝas pri la sanktaj Skriboj oni ekkonscias ke la du precipaj eventoj de la revelacio de la kristana Biblio, la dono de la dek vortoj sur la Monto Sinajo al Moseo kaj la Paska Mistero, okazas en kunteksto kiu povas esti difinita liturgia, surbaze de kiu la Eklezio fundas kaj formulas siajn ritojn.
La lex orandi, nome la amplekso de la kultaj normoj de la Eklezio, enhavas la formon de la solenaj religiaj celebroj, sed ankaŭ la fiksajn mespreĝojn kaj propraĵon de la ĉiutagaj ritoj, nome la eŭkaristiaj celebroj, la sakramentoj, la lLiturgio de la horoj.